Strona:Piesni polskie i ruskie ludu galicyjskiego.djvu/048

dzicom za ich łaski i dobrodziejstwa. Uwagi jest godne wyobrażenie o powinnościach małżonki. Charakterystyczne cechy pieśni weselnych ludu ruskiego są — smutek i żałoba. Zdaje się to być sprzeczne obrzędowi, o którym mówimy; zastanowiwszy się jednak dokładniéj nad rzeczą, znajdujemy, że te uczucia są koniecznym wypadkiem położenia, w jakiém się nowożeńcy, a mianowicie panna młoda, u któréj się wesele odbywa, znajdują. Wychowana w przystojnéj swobodzie w domu rodziców, którzy jéj niewinnych nie wzbraniali uciech, przyzwyczajona do rodzinnego domu, uważająca miedze ojczystéj słobody prawie za krańce świata, ma teraz przejść w dóm obcy, wyrzec się kwiatów i swego ogródka, uciąć kosę, tę tak długo z piérwszą starannością chowaną ozdobę, lub ją pokryć zawistnym czepcem, zostać samoistną gospodynią, objąć tyle trosk i trudów, albo wejść w przykrzejsze jeszcze położenie pod dozór ostrobacznéj świekrochy: ileż to powodów do smutku dla czystego, i niezepsutego serca dziewicy. Niewinna, i długo jeszcze po ślubie niewiasta, nie tęskni do uciech małżeńskich, których nie zna; miasto tego wystawia sobie niepewność swego położenia, wystawia smutek rodziców, których opuszcza, a często i bez dalszéj zostawia pomocy. — W takiém położeniu i dziarski młodzieniec łzy obfite roni, w skrytości jednak i tylko od czujnego oka matki dostrzeżony. Pieśni podobne uczucia malujące są osobliwiéj piękności. Zastanawiać się potrzeba nad głęboko pojętym doborem obrazów, nad wyszukaną prawie delikatnością wyrazu. Tak w niniejszym zbiorze w pieśni pod liczbą 26 Iwaś przed wyjazdem do ślubu placze w stajni siodłając konia. Zejszła go matka, pyta o przyczynę; od powiada, i bardzo słusznie: