Strona:PWM Wiłkomirski Kazimierz 1.jpg

2. Kazimierz, *1 IX 1900 Moskwa, †7 III 1995 Warszawa, wiolonczelista, dyrygent, kompozytor i pedagog, syn Alfreda. Mając 8 lat rozpoczął naukę gry na wioloncz. u M. Bukinika i po roku został jego uczniem w Konserw. Ludowym w Moskwie. 1911–17 studiował w konserw. w Moskwie w klasie wioloncz. A. von Glehna i klasie ork. M. Ippolitowa-Iwanowa. Prywatnie uczył się komp. u B. Jaworskiego. Jako 11-letni chłopiec zaczął uprawiać kameralistykę z bratem Michałem (skrz.) i siostrą Marią (fort.). Pierwszy koncert Tria Wiłkomirskich odbył się 1913 w Bogorodsku, 1915 Trio debiutowało w Moskwie, 1919 w Warszawie. 1917–19 K. W. uczył w szkole muz. w Batumi, 1919–21 był wiolonczelistą w ork. Opery Warsz. W l. 1919–23 studiował w konserw. w Warszawie komp. u R. Statkowskiego oraz dyryg. u E. Młynarskiego. 1921–25 uczył (gra na wioloncz., zasady muz., harmonia) w szkole Towarzystwa Muz. w Kaliszu, 1925–29 prowadził klasę wioloncz. i klasę kam. oraz uczył przedmiotów teoret. w konserw. H. Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi. 1929–34 uczył w prywatnej szkole muzycznej im. M. Karłowicza w Warszawie (chór, orkiestra, klasa kam.), od 1932 prowadził także klasę wioloncz. i zespołów kam. w Państw. Konserwatorium Muz. w Warszawie. 1926–34 był pierwszym wiolonczelistą, a od 1927 także dyrygentem Filh. Warszawskiej. 1934, jako stypendysta Funduszu Kultury Narod., uzupełniał studia dyryg. u H. Scherchena w Szwajcarii. 1934–39 był dyr. i profesorem w Pol. Konserwatorium Muz. Macierzy Szkolnej w Gdańsku oraz 1935–39 dyryg. gdańskiego chóru Cecylia. W latach II wojny świat. przebywał w Warszawie. 1939–41 grał w ork. A. Dołżyckiego w kawiarni Lardellego, uprawiał kameralistykę, występując m.in. w kawiarni B. Woytowicza w kwartecie smyczk. E. Umińskiej (z R. Padlewskim i H. Trzonkiem) i I. Dubiskiej (z Padlewskim i M. Szaleskim); jako solista i kameralista wystąpił w ok. 500 koncertach. Po wojnie poświęcił się intensywnej działalności pedag.: 1945–47 był rektorem i prof. konserwatorium (od IV 1946 PWSM) w Łodzi, tamże uczył (gra na wioloncz.) do 1948, w l. 1948–52 był prof. (1950–52 dziekan I wydziału) PWSM we Wrocławiu (równocześnie 1950–51 uczył gry na wioloncz. w PWSM w Poznaniu), 1952–57 prof. PWSM w Sopocie. 1958–64 ponownie uczył w PWSM we Wrocławiu, od X 1963 w PWSM (późn. Akademia Muz.) w Warszawie, gdzie 1966 uzyskał tyt. profesora zwycz., a po przejściu na emeryturę (1970) kontynuował pracę pedag. do 1981. Prowadził wioloncz. kursy