Scarlatti [skar~] Giuseppe Domenico, *26 X 1685 Neapol, †23 VII 1757 Madryt, wł. kompozytor. Był szóstym dzieckiem Alessandra S. i Antonii Anzalone, wychowywał się w rodzinie, z której pochodziło wielu muzyków. Kształcił się muz. pod kuratelą ojca, który wcześnie rozpoznał talent syna, 1701 zatrudnił go w Cappella Reale w Neapolu jako org. i kompozytora, a 1702 zabrał ze sobą w podróż do Florencji z wizytą do ks. Ferdynanda de’ Medici; z tego czasu pochodzą 3 kantaty, pierwsze zach. utwory S. W 1703 odbyły się w Neapolu premiery jego pierwszych oper: L'Ottavia restituita al trono oraz Il Giustino, 1704 tamże wystawiono jego oprac. opery L'Irene G.B. Pollarolego. Nie widząc perspektyw dla kariery artyst. syna w Neapolu i Rzymie Alessandro wysłał go do Wenecji, zaopatrując w list (z 30 V 1705), znany dokument, ilustrujący relację między mecenasem a muzykiem, zabiegającym o służbę na dworze. W Wenecji, będącej wówczas jednym z najważniejszych ośrodków muz. we Włoszech, S. poszerzał wiedzę muz., odbywając praktykę u F. Gaspariniego, maestro di coro w Ospedale della Pietà, który zapewne w tym czasie pracował nad L'armonico pratico al cembalo (1708), podręcznikiem realizacji b.c. Tamże S. zaprzyjaźnił się z Th. Roseingravem (również uczniem Gaspariniego) i prawdopod. poznał G. F. Händla; na życzenie kardynała Pietro Ottoboniego odbył się w Rzymie legendarny konkurs sprawności wirtuoz. obu młodych kompozytorów, zakończony znamiennym remisem: Händlowi przyznano priorytet w grze org., zaś S. w grze na klawes. Nie wiadomo kiedy S. opuścił Wenecję, ale 1709 działał już w Rzymie jako kapelm. na dworze królowej Marii Kazimiery, wdowy po Janie III Sobieskim, która w swoim Palazzo Zuccari założyła teatr; funkcję tę piastował do 1714, tzn. do wyjazdu królowej z Rzymu. Od 1714 S. pracował w Cappella Giulia w Watykanie, początkowo jako asystent ówczesnego kapelm. T. Baia, a po jego śmierci (22 XII 1715) jako maestro di cappella. Dzięki doskonałemu sprawowaniu tej zaszczytnej funkcji stał się znanym muzykiem,
