techn. instrumentu), samodzielność melod. głosów basso, dialogowanie instr. smyczkowych i dętych, użycie formy sonatowej w I i V części. Menuety mają już charakter klas., niemal haydnowski, także melorytmika motywów wykazuje wiele cech klasycznych.
A. Mrygoń utrzymuje, że znalezione w zbiorach austr. utwory podpisane „Johann Namiesky” („Harmoniemusikdirektor” w Baden, prawdopod. związany z kapelą kośc.) są niewątpliwie utworami N. Wraz z utworami Johanna Namiesky'ego, na które B. Chmara-Żaczkiewicz natrafiła w bibl. i archiwach austr., twórczość kompozytora, przy aktualnym stanie badań, zwiększyłaby się o kilka utworów rel.: 2 msze (E-dur i Es-dur), 2 Litanie (1 z nich C-dur), 2 Graduale (B-dur, d-moll), Aria B-dur, Offertorium A-dur i 3 Tantum ergo (C-dur, C-dur, Es-dur). W 1830 w Wiedniu w ramach koncertów Towarzystwa Przyjaciół Nauk występował śpiewak Johann Namietzky. Trudno na podstawie obecnych wiadomości ustalić, czy chodzi o tę samą osobę — N., twórcę Symfonii D.
Strona:PWM Namieyski Jan 2.jpg
Ta strona została uwierzytelniona.
