Strona:PWM Mirecki Franciszek 1.jpg

1. Franciszek, ochrzcz. *31 III 1791 Kraków, †29 V 1862 Kraków, pol. kompozytor, dyrygent, pedagog. Syn Franciszka M., organisty kośc. Najświętszej Marii Panny w Krakowie, i Teresy Gorączkiewicz z rodziny krakowskich muzyków. Naukę gry na fort. rozpoczął u ojca w 4 r. życia. 1800 wystąpił publicznie w Krakowie jako pianista. 1806 był dyskancistą w chórze kośc. Najświętszej Marii Panny. 1810–14 studiował na wydz. filolologicznym UJ, uczył również języka fr. i greki w gimnazjum św. Anny. 1814 wyjechał do Wiednia, gdzie był bibliotekarzem i sekretarzem hr. J.M. Ossolińskiego; współpracował też z A.T. Chłędowskim, dostarczając mu materiały do hist. literatury pol. W Wiedniu podjął naukę komp. i gry na fort. u J.N. Hummla; w zakresie komp. zasięgał też rad I. Moschelesa, A. Salieriego, J.P. Pixisa. Bywał na wielu koncertach, poznał utwory m.in. L. v. Beethovena, С. Czernego, M. Clementiego oraz liczne opery wł. (D. Cimarosy, G. Paisiella, G. Rossiniego, G. Donizettiego). W IV 1816 F. M. spotkał się z mieszkającym wówczas u Ossolińskiego Beethovenem, który zaprosił go chcąc uzyskać od F. M. oryginalne pol. pieśni lud. do opracowywanego zbioru 23 pieśni różnych narodów (WoO 158); F. M. przekazał 2 pieśni (Oj, upiłem się w karczmie i Poszła baba po popiół) wraz z informacją o manierze wyk. kapel pol. (list F. M. do A. Grabowskiego z 16 IV 1816). Latem 1816 F. M. przebywał z Ossolińskim m.in. w Leżajsku, Lwowie i Przemyślu. 28 XI tegoż r. stracił pracę z powodu planowanego przeniesienia bibl. Ossolińskiego do Lwowa. Na pocz. 1817 wyjechał do Wenecji, gdzie przez 11 mies. uczył się instr., poznawał wł. operę i udzielał lekcji gry na fort.; pod koniec tego r. krótko przebywał w Mediolanie. Zaprzyjaźnił się tam z G. Ricordim, swym późn. wydawcą.
Na przełomie 1817/18 wyjechał do Paryża, gdzie z inspiracji G. Ricordiego wyd. paryski A. Carli powierzył mu oprac. 50 psalmów B. Marcella, duetów wok. F. Durantego i madrygałów G. Clariego. Oprac. te przyniosły F. M. europ. rozgłos i materialną stabilizację. Nie byłoby to jednak możliwe bez pomocy L. Che-