Strona:PWM Mielczewski Marcin 2.jpg

Ferdynanda „dzierżył prawem dożywotnim” folwark Niemirów k. Wyszkowa. Cały swój dorobek kompoz. ofiarował mocą testamentu swemu „Najjaśniejszemu Panu i Dobrodziejowi Królewiczowi Jego Miłości”. Do naszych czasów nie dotrwał ani zbiór muzykaliów, ani wzmiankowany w ostatniej woli M. spis utworów. Zapewne z powodu przedwczesnej śmierci M. nie zdążył uzyskać obywatelstwa Starej Warszawy. Otrzymała je 1653 wdowa po nim, Jadwiga. W dokumencie dot. tej sprawy oraz w obecnie zag. pokwitowaniu spłaty długu (z 1649), a także w akcie fundacji bpa Jana Lipskiego dot. wykonywania mszy M. w kolegiacie w Łowiczu, przy nazwisku kompozytora umieszczono określenie „nobilis”, które nie oznacza, że M. był szlachcicem, ale świadczy o uznaniu, jakim się cieszył.
M. był najbardziej znanym w Europie kompozytorem pol. XVII w. Jego utwory znano w różnych ośrodkach niem., w Danii, Gdańsku, na Śląsku, Morawach i Słowacji, na Ukrainie, w Rosji i prawdopod. w Paryżu. Za życia kompozytora drukiem ukazał się jedynie jego kanon, opubl. przez M. Scacchiego w Xenia Apollinea, dod. nutowym do Cribrum musicum (Wenecja 1643). Kilka lat po śmierci M. w zbiorze „najsławniejszych włoskich i innych autorów” J. Havemanna (Erster Theil Geistlicher Concerten, Jena 1659) zamieszczony został jego sol. koncert kośc. Deus in nomine tuo. Na przykłady z twórczości M. powoływał się M. Dylecki w traktacie Gramatyka muzyczna (Wilno, ok. 1675). O jego komp. wspominał M. Schacht w traktacie Musicus Danicus (1687). O kompozycje M. zabiegali książęta niem. i patriarcha moskiewski Nikon.
Poza dwoma wymienionymi wszystkie in. utwory M. pozostały w rękopiśmiennych kopiach (na ogół nie datowanych, ale pochodzących w większości z 2. poł. XVII w.), które znajdują się obec. w bibl. i archiwach zagr. — w Berlinie (m.in. zbiór z dawnej Bibl. Miejskiej we Wrocławiu), Paryżu, Kromieryżu, Lewoczy i Wilnie, a także pol.: Gdańsk, Warszawa, Kraków (niektóre utw. znajdujące się w tych zbiorach przed II wojną świat. uważa się obec. za zag.; znane są one tylko z XX-wiecznych kopii lub fotografii). Na wielu z nich, zwł. w odpisach sporządzonych w XVII w. poza Polską, nazwisko kompozytora podano w różnych zniekształconych formach. Na przekazach, które powstały za życia M. lub niedługo po jego śmierci w ośrodkach, w których był dobrze znany, kopiści podawali często tylko inicjały imienia i nazwiska twórcy. Zachowane źródła pozwalają przypuszczać, że rozwiązanie monogramu M. M. jako Marcin Mielczewski uważano ok. połowy XVII w. za oczywiste w Gdańsku, Krakowie i Wrocławiu.