koncerty symf. orkiestry operowej; wskutek konkurencji ork. zagranicznych i niewielkiego powodzenia wśród warsz. publiczności idea ta upadła po 12 koncertach. W późn. latach uznaniem cieszyły się jego koncerty hist. muzyki pol. (ok. 1881), a w l. 1869–1900 koncerty dobroczynne (ogółem ok. 100), organizowane na rzecz studentów i uczniów gimn., na pokrycie kosztów druku publikacji Lud O. Kolberga i na rzecz instytucji kult. oraz literatów i muzyków. Zarazem od 1861 był prof. klasy chór. i członkiem Zarządu Instytutu Muz., w którego organizacji uczestniczył. Od 1864 przez 34 lata uczył śpiewu chór., gry fort. i piastował urząd generalnego inspektora muz. w Aleksandryjsko-Maryjskim Inst. Wychowania Panien; 1876–82 uczył też harm. w Seminarium Naucz. W 1872 objął po Moniuszce dyrekcję opery pol.; nie otrzymał jednak urzędowej nominacji, a więc i pensji. Po 3 latach musiał ustąpić C. Trombiniemu i wrócił do dyrygowania ork. baletową. Oficjalną nominację na dyr. opery i pierwszego dyryg. otrzymał dopiero 1882 i funkcję tę pełnił do emerytury (1890). Pierwszymi operami wystawionymi przez M. były Duch wojewody L. Grossmana (1873) i Robert Diabeł Meyerbeera (1874); później dyrygował m.in. operami Wagnera (Lohengrin), Bizeta (Carmen), Moniuszki (Jawnuta, wznowienie Strasznego dworu — obie 1884), Masseneta (Manon, 1884) oraz Verdiego, którego był gorącym wielbicielem (począwszy od pierwszych wyst. jego oper w Warszawie 1848, 1849, 1851), a później przyjacielem. Premiery własnych oper powierzał in. dyrygentom. Dzięki poparciu Masseneta teatr król. w Antwerpii zakupił 1886 part. Mazepy; mimo zaawansowanych prób nie doszło jednak do planowanej na 7 I 1887 premiery z powodu bankructwa dyrekcji teatru. Ok. 1888 wraz ze Z. Stojowskim pomagał przebywającemu w Polsce L. Delibes’owi w poszukiwaniu materiałów do jego nowej opery Kassya. 1889 przebywał na festiwalu w Bayreuth. 1898 M. prowadził własne utwory symf. w Sewasto-
