Jarecki, rodzina pol. muzyków.
1. Henryk, *6 XII 1846 Warszawa, †18 XII 1918 Lwów, kompozytor, dyrygent i pedagog. Był synem Józefa (1818–1871), organisty i kompozytora. Początkowo uczył się pod kier. ojca, potem J. Mellera. W Inst. Muz. w Warszawie studiował grę na fort., kb. i kompozycję, ale nazwisko jego nie figurowało w żadnym spisie absolwentów. Był przez 8 lat ulubionym i wyróżniającym się uczniem S. Moniuszki, który włączał młodzieńcze utwory H. J. do programów swych koncertów kompozytorskich. Od 1858 H. J. należał do zespołu Teatru Wielkiego w Warszawie jako chórzysta, a w l. 1864–71 jako kontrabasista. W III 1870 prowadził w kościele św. Anny wykonanie Mszy S. Moniuszki (na 3 gł. żeńskie). W I 1872 objął stanowisko dyryg. Teatru Polskiego w Poznaniu, ale już po dwu miesiącach, polecony przez S. Moniuszkę, przeniósł się na stałe do Lwowa, gdzie w teatrze hr. Skarbka pełnił początkowo funkcję drugiego, a od III 1877 pierwszego kapelmistrza. W IV 1882 na skutek nieporozumień z dyr. A. Miłaszewskim ustąpił z zajmowanego stanowiska. W XII 1882 bawił w Paryżu i z ork. Pasdeloupa wykonał własną uwerturę do Balladyny. W III 1883 powrócił — powołany przez nowego dyr. J. Dobrzańskiego — do teatru, w którym pozostał aż do jego zamknięcia; tam odbyły się prapremiery jego oper i prawyk. innych utworów.
Zarówno na koncercie inaugurującym operę polską we Lwowie, jak i po 28 l. na spektaklu pożegnalnym H. J. zaprezentował się w podwójnej roli jako kompozytor, a zarazem dyrygent: 1 IV 1872 kierował Uwerturą na ork., a 9 IX 1900 — m.in. Introdukcją do Jadwigi. Początkowo dyrygował muzyką do
