Strona:PWM Fitelberg Grzegorz 5.jpg

Do 1908 F. zajmował się intensywnie kompozycją, później poświęcił się pracy dyrygenckiej. Chociaż opinie o twórczości F. są podzielone (K. Wiłkomirski, W. Lutosławski), należy podkreślić, iż jego działalność w roli kompozytora Młodej Polski posiadała w swoim czasie niemałe znaczenie. Jeżeli w poemacie symf. Pieśń o sokole widziano tylko „wybornego znawcę orkiestry wzorującego się na dziełach R. Straussa”, to zalety konstrukcyjne II Symfonii („harmoniczne bogactwo”, kontrapunktyka, „świetna instrumentacja”) sprawiły, że zaliczano ją do „najbardziej interesujących utworów symfonicznych, jakie muzyka polska wydała kiedykolwiek” (A. Chybiński, „Museion” 1911). W późn. latach swoje wszechstronnie opanowane rzemiosło muz. wykorzystał F. przy oprac., instrumentacji bądź red. utworów Stefaniego, Elsnera, Kurpińskiego, Chopina, Moniuszki, Karłowicza (dokończył i zinstrumentował Epizod na maskaradzie) i Szymanowskiego.
Jako dyrygent F. położył ogromne zasługi dla pol. kultury muz. Już podczas swojej pierwszej kadencji w Filharmonii Warsz. (1908—11) wpłynął na zmianę przyzwyczajeń i gustów publiczności. Zainicjował koncerty symf. bez udziału solistów, a obok interesującego obiegowego repertuaru (Beethoven, Czajkowski, Bruckner, Mahler) wprowadził nowe kompozycje R. Straussa, Debussy’ego, Ravela, Rachmaninowa, Sibeliusa oraz utwory kompozytorów Młodej Polski. W okresie