Ta strona została uwierzytelniona.
|
| ||
| 3 III — | F.J. Fétis w Rev. Mus.: „oto młody człowiek, który słuchając swego natchnienia i nie biorąc nikogo za wzór, przynosi jeżeli nie całkowite to w każdym razie częściowe odrodzenie muzyki fortepianowej”; jednakże „nie dobywa dosyć tonu z instrumentu [...]” | |
| III/IV — | początki pracy pedagogicznej | |
| 15 IV — | do J. Nowakowskiego: „bardzo tu trudno bowiem o lekcje, a koncerta dawać jeszcze trudniej” | |
| 20 V — | bierze udział w wielkim koncercie dobroczynnym organizowanym przez księcia de la Moscova; gra z orkiestrą I cz. Koncertu f-moll; krytyczna ocena w Rev. Mus. | |
| VI/VII(?) — | nowy adres: rue Cité Bergère 4 | |
| VII — | Clara Wieck gra w Lipsku Wariacje op. 2 | |
| 29 XI — | w relacji A. Orłowskiego: „Zdrów i silny, wszystkim Francuzkom głowy zawraca, a w mężczyznach zazdrość wznieca. Jest on teraz w modzie i niedługo świat ujrzy rękawiczki à la Chopin. Tęsknota tylko do kraju niekiedy go trawi” | |
| XI/XII — | słucha gry J. Fielda na dwóch jego koncertach | |
| XII(?) — | w Lipsku u Kistnera ukazują się Mazurki op. 6 i 7 oraz Nokturny op. 9; następnego roku w berlińskiej „Iris im Gebiete der Tonkunst” druzgocąca recenzja L. Rellstaba | |
| 1832/33 | XII/I — | początek długotrwałej przyjaźni z wiolonczelistą A. Franchomme'em; piszą wspólnie Grand duo concertant; zbliżenie z Berliozem |
| 1833 | I — | F. Kalkbrenner komponuje Variations brillants na temat Mazurka B-dur z op. 7, otrzymując w rewanżu dedykację na edycji Koncertu e-moll; uczeń Kalkbrennera, L. Lefébure-Wély wykona go na swoim dyplomie |
| — | Ch. otrzymuje członkostwo emigracyjnego Tow. Literackiego | |
| I(?) — | do D. Dziewanowskiego: „Wszedłem w pierwsze towarzystwa, siedzę między ambasadorami, książętami, ministrami [...] Pięć lekcji mam dzisiaj dać; myślisz że majątek zrobię? Kabriolet więcej kosztuje i białe rękawiczki” | |
| 3 IV — | bierze wraz z Lisztem udział w koncercie braci Herzów | |
| 16 V — | premiera opery Ludovic F. Hérolda i F. Halévy’ego; powstają Wariacje op. 12 na temat ronda z opery | |
| VI — | zmienia adres: Chaussée d’Antin 5; mieszka wspólnie z A. Hoffmanem; zacieśnia przyjaźnie artyst.; 20 VI w liście do F. Hillera: „W tej chwili Liszt gra moje etiudy [...] Heine przesyła najserdeczniejsze pozdrowienia [...] Serdeczności od Berlioza”; Etiudy op. 10 ukazują się z dedykacją „à mon ami F. Liszt” | |
| VI-VIII — | w londyńskiej oficynie Ch. Wessla ukazują się utwory Ch. z wymyślonymi przez wydawcę tytułami: Murmures de la Seine (Nokturny op. 9) i Souvenir de Varsovie (Mazurki op. 6 i 7) itp.; bezskuteczne protesty Ch. | |
| VII/VIII(?) — | lato w Le Côteau (Touraine) z A. Franchomme'em | |
| 10 VII — | autogr. Walca op. 18 dedyk. uczennicy L. Horsford; w roku tym powstaje również Bolero op. 19 | |
| 24 VIII — | J. Elsnerowi wysyła z dedykacją studium F.J. Fétisa o Beethovenie | |
| 15 XII — | bierze udział w koncercie w sali konserw. z Lisztem i Hillerem; gra Koncert na 3 fortepiany J.S. Bacha; w „Le Rénovateur” Berlioz z entuzjazmem pisze o Ch. | |
| 1834 | — | komponuje wstęp (Andante spianato) do Poloneza op. 22; wydaje dawniejsze i nowe ronda, wariacje, fantazje (op. 12, 13, 14, 16) oraz Mazurki op. 17 |
| — | wg wspomnień F. Hillera u śpiewaczki L. Freppy Ch. zetknął się z folklorem neapolitańskim; często śpiewano i tańczono; poznał tam V. Belliniego | |
| 29 IV — | po pojedynku między M. Schlésingerem a uczniem H. Herza — Ch. świadczy na procesie między nimi | |
| IV — | w Warszawie w sprzedaży portret Ch. w litografii G. Engelmanna (ze sztychu P.R. Vignerona, 1833) | |
| ok. 15 V — | z F. Hillerem na urządzonym przez F. Riesa festiwalu w Akwizgranie; słucha Händla, Mozarta i Beethovena (IX Symfonia); spotkanie z Mendelssohnem; pobyt w Düsseldorfie, Koblencji i Kolonii | |
| 23 V — | F. Mendelssohn do matki: „dopełniamy się wzajemnie i uczymy jeden od drugiego [...] Ch. obecnie jest pierwszym z fortepianistów; [...] gra jak Paganini na skrzypcach” | |
| — | F. Mendelssohn do siostry Fanny: „jego sposób gry na fortepianie jest zupełnie nowy, najbardziej oryginalny i najbardziej artystyczny z współczesnych” |
