Ta strona została uwierzytelniona.
Na te słowa nieszczęśliwy
sad rozjęczał się boleśnie:
płaczą grusze, płaczą śliwy
i jabłonki, i czereśnie.
Aż wisienka smukła, tkliwa,
umęczoną główkę kłoni
i cichutko się odzywa:
— To sprawili, wróżko, oni!
Zaczem piękna Cud-królewna
twarz obraca pałającą
i spostrzega groźna, gniewna,
winowajców bandę drżącą.
— Nigdyż dla mnie przez minutę
gwiazda szczęścia nie zaświeci?
Życie będzie zawsze strute
przez swawolę chciwych dzieci?
I znów sad mój ukochany
będzie chory i kaleki,
niezgojone zawsze rany
krwawić będą całe wieki!
