Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom II.djvu/041

 Tullia stanęła przed astrologiem, wpatrując się w niego niespokojnym wzrokiem. Była blada.
 — Niepomyślne? — powtórzyła głosem drżącym.
 — W gwiazdach nie widzę pochodni hymenu, o którą pytasz — odpowiedział uczony.
 — Twoje gwiazdy kłamią — zawołała Tullia gwałtownie.
 Astrolog wzruszył powtórnie ramionami.
 — Jeżeli nie wierzysz mojej nauce — wyrzekł — udaj się do wróżbitów. Aleksander z Abonuteichos przybył do Rzymu i udziela porady za wysokie honoraryum.
 — Ten głośny prorok paflagoński, teść senatora Mummiusza Silenny Rutiliona? — zapytała Tullia.
 — Ten... głośny... prorok... paflagoński — mówił astrolog, oddzielając wyraz od wyrazu. — Potok złota płynie od rana do nocy do pałacu senatora, gdzie prorok zamieszkał.
 Tullia chodziła po pokoju szybkim krokiem, przeprowadzana szyderskiem spojrzeniem Egipcyanina.
 — Jego boski wąż, jego Glykon zna wszystkie tajemnice nieba, ziemi i serc ludzkich — drwił astrolog, gładząc długą brodę — i nie omylił się podobno dotąd ani razu, chociaż retor Lucyan twierdzi, że nie wąż odpowiada na zapytania, lecz sługa proroka, ukryty za jego plecami. Owa głowa węża, wyglądająca z pod płaszcza Aleksandra, ma być przyrządem z papieru, poruszanym za pomocą ukrytych nici.
 — Gdyby tak było, jak mówisz — odezwała się