14. 13, 10. 16, 15. 20. Luc. 9, 2. 12, 3. Act. 10, 42) o poleceniu nauczania (docere) i opowiadania (pradicare), lecz ani słowa nie mówią o nakazie pisania, c. Sam nawet P. Jezus nie wszystko opowiedział uczniom swoim: wielu bowiem rzeczy miał ich dopiero nauczyć Duch św. (Joan. 14, 16. 26. 15, 26. 16, 7. 33. 7, 39. Act. 1, 8.). d. Najlepsza sposobność do spisania całego Objawienia była w Ewangeljach, przy opisie owych 40 dni, które upłynęły od Zmartwychwstania aż do Wniebowstąpienia, kiedy Pan Jezus przestawał z uczniami i wykładał im tajemnice królestwa Bożego (Act. 1, 3). Tymczasem, z tych nauk ledwo cokolwiek mamy u św. Jana (Ewang. r. 20, 21.). e. W ślad za Panem Jezusem poszli i Apostołowie. Jak im nie wszystko od razu objawił P. Jezus (ob. c.)), tak i oni wiedzieli dobrze, iż trzeba nauczanie tajemnic królestwa Bożego przeprowadzać stopniowo (Hebr. 5, 12. II Cor. 2, 15. cf. I Petr. 2, 2). f. Gdyby wreszcie Biblja miała być jedyném źródłem Objawienia, wszyscy Apostołowie powinniby być pisarzami; powinniby, przed rozejściem się na wszystkie strony, ułożyć kodeks ewangelijny i roznieść go po świecie. Tymczasem ani półowa ich nie pisała [1]. Jeżeli zaś który pisał, to pismo jego było wywołane okolicznościami czasu i miejsca (ob. artykuły: Ewangelje, i imiona wyliczonych w nocie autorów pojedyńczych ksiąg śś.) i miało na celu: 1) wyłożyć tylko jeden lub drugi punkt nauki objawionej, aby 2) zapobiedz szerzeniu się błędów, które głoszone były przez fałszywych nauczycieli tam, gdzie Apostołowie osobiście być nie mogli. Do tego celu dosyć mieli Apostołowie z życia i nauki Pana Jezusa wybrać to tylko, co tymże błędom było przeciwne. I wyraźnie oświadczają, że nie wszystko spisali (Joan. 20, 30), że nawet jest niepodobieństwem spisać wszystko Objawienie Syna Bożego (Joan. 21, 25). Św. Paweł, który najwięcej pisał, pracę ewangeliczną zasadzał wcale nie na pisaniu Objawienia [2], lecz na nauczaniu osobistém (Rom. 1, 19. I Cor. 2, 2. 4, 17. II Cor. 2, 12. Philip. 2, 24. I Tim. 4, 13), tak, że nawet tych wiernych, do których pisał Listy, obiecuje odwiedzić osobiście i lepiej nauczyć (Rom. 1, 11. 13. 15, 29. I Cor. 4, 9. 11, 34. Cf. aa. Kościół, Tradycja. 10. Język oryginalny Biblji. Autorowie ksiąg śś. pisali w języku takim, jakiego za ich czasów najpospoliciej używali ich słuchacze i czytelnicy. Prorocy (autorowie Starego Test.) byli z urodzenia żydami i pisali dla żydów bezpośrednio. Z tego powodu pisma Starego Test. prawie wszystkie mamy w języku hebrajskim. Wyjmują się tylko: a) chaldejskie części, w Jer. 10, 11. Dan. 2, 4. 7, 28. I Esdr. 4, 7. 6, 18. i 7, 12—26; b) księgi pisane pierwotnie po hebrajsku (Barucha cała księga z Listem Jeremjasza, Sap., Eccli., I Mach. i fragmenta deutorokanoniczne Daniela i Esthery), lub po 'chaldejsku (Tob., Iudith), lecz których oryginał zaginął, a pozostał tylko przekład grecki. Oryginalnie po grecku była pisaną jedna tylko księga II Machab.
- ↑ Pisali tylko śś: Mateusz, Jan, Piotr, Jakób Mniejszy i Judasz v. Tadeusz. Nie liczymy śś. Łukasza, Pawła i Marka, bo ci nie byli Apostołami, w znaczeniu uczniów wybranych przez P. Jezusa do opowiadania Ewangelji.
- ↑ Epistola nostra vos estis, scripta in cordibus nostris, quae scitur et legitur ab omnibus hominibus; manifestati quod epistola estis Christi, ministrata a nobis, et scripta non atramento, sed spiritu Dei vivi: non in tabulis lapideis, sed in tabulis cordis carnalibus. II Cor. 3, 2...
