Strona:PL Karol Dickens-Dawid Copperfield 247.jpeg

 Ale czy ja dla Ani jestem tem, czem ona dla mnie?
 Od dwóch miesięcy widywałem ją każdego tygodnia, a czasem nawet częściej, ale jej twarz pogodna nic mi nie mówiła. Czy babka miała słuszność? Czy kochała kogo dawno w tajemnicy? Dlaczego nie powiedziała mi o tem, jeżeli ja tak szczerze otwierałem przed nią zawsze moje serce?
 Postanowiłem zapytać ją otwarcie.
 Wybrałem się konno w piękny dzień zimowy po lekkim śniegu, który przyprószył ziemię i błyszczał teraz w słońcu jak rozsypane brylanty.
 Ania była swobodna, gdyż na czas świąteczny wszystkie dzieci rozjechały się do domów, ale ja, zaprzątnięty swoją myślą, jakoś nie wiedziałem, jak pokierować rozmową.
 — Co ci jest? — rzekła Ania. — O czem myślisz, Dewi?
 — O tobie, Aniu — odparłem, podnosząc na nią spojrzenie. — Powiedz mi, czy mogłabyś mieć tajemnicę przede mną? Przede mną, który zawsze byłem z tobą szczery?
 Twarz Ani oblała się nagle rumieńcem, spuściła powieki, a łzy zadrżały na jej rzęsach.
 — Aniu — mówiłem, biorąc jej rękę serdecznie — wiem, że nie prosi się o zaufanie, ale czy sądzisz, że ja nie mam prawa... że ja... że ja...
 — Nie mów, nie mów — prosiła — może masz zupełne prawo... ale...
 — Kochasz kogoś oddawna?
 — Całe życie.
 — Całe życie! — powtórzyłem. — A ja myślałem, Aniu... a ja... miałem nadzieję... widzisz, byłem tak głupi, że się spodziewałem, że ty... że ja... bo nikt cię tak kochać nie może, jak ja cię kocham, Aniu.
 — Dewi — szepnęła, podając mi ręce.
 Zrozumiałem jej tajemnicę i uszczęśliwiony porwałem ją w ramiona.