Strona:PL Karol Dickens-Dawid Copperfield 034.jpeg

 — Jest, Dewi — odpowiada, biorąc mię za rękę. — Dlaczego się tak śpieszysz, zaczekaj chwileczkę, muszę ci coś powiedzieć.
 — Co się mamie zrobiło? — zawołałem już przerażony. — Nie wyszła do furtki i tutaj jej niema, mama chora... albo...
 Nie śmiałem wymówić ostatniego słowa, lecz Peggotty je zgadła po mojej bladości, po tem, że musiałem się oprzeć o ścianę, tak nogi drżały pode mną.
 — Mama żyje! — zawołała takim głosem, że uwierzyłem odrazu. — Chodź za mną, dowiesz się zaraz wszystkiego.
 I wziąwszy mię za rękę, pociągnęła mocno za sobą do kuchenki.
 Byliśmy tutaj sami, ona usiadła na krześle, ja stałem przerażony, czekając, co powie.
 — Powinnam była powiedzieć ci wcześniej — zaczęła już Peggotty bez mego pytania — ale tak schodziło, chciałam codzień, chciałam...
 — Co się stało? — szepnąłem nawpół żywy.
 — Nic się nie stało, Dewi, mama zdrowa, tylko, tylko... masz znowu ojca...
 — Ojca? — powtórzyłem, blednąc, gdyż w tej chwili ujrzałem cichy cmentarz i grób otwarty, pusty.
 — Drugiego ojca — poprawiła się Peggotty.
 — Drugiego ojca?
 — Musisz go przywitać — zaczęła znów Peggotty. — Chodźmy.
 — Wcale go nie chcę widzieć.
 — Ani mamy?
 Przestałem się opierać. Wzięła mię za rękę i zaprowadziła do tej pięknej bawialni. Na kominku palił się ogień, przy nim w dużem krześle siedziała mama, a z drugiej strony pan Murdstone. Kiedy drzwi otworzyłem, mama opuściła robotę i podniosła się z krzesła prędko, ale jakby z bojaźnią.