Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/112

 — Będziesz jadł ze mną kolacyę — rzekła do mnie — tymczasem weź książkę, bo ja pójdę na chwilę do budoaru.
 Zapaliła świecę, otwarła drzwi znajdujące się w nogach łóżka i znikła.
 Co do mnie, począłem myśleć nad życiem tej dziewczyny i miłość moja powiększyła się litością.
 Przechadzałem się wielkiemi krokami po tym pokoju, cały pogrążony w myślach, gdy weszła Prudencya.
 — A... otóż i pan! — rzekła — Gdzie jest Małgorzata?
 — W budoarze.
 — Poczekam na nią. Wiesz pan, zachwyciła się tobą, czy wiedziałeś pan o tem?
 — Nie.
 — Jakto, nie powiedziała panu tego?
 — Wcale nie.
 — Jakimże sposobem znajdujesz się tutaj?
 — Przyszedłem ją odwiedzić.
 — O północy?
 — Dlaczegóżby nie?
 — Kłamca!
 — A nawet źle mnie bardzo przyjęła.
 — Zaraz cię lepiej przyjmie.
 — Tak sądzisz?
 — Przychodzę do niej z dobrą nowiną.
 — To dobrze, więc mówiła z tobą o mnie?
 — Wczoraj wieczór a raczej tej nocy, kiedyś pan odszedł ze swoim przyjacielem... Ale, ale, jakże się