Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/079

rzata z uśmiechem. — To nie pan był śmiesznym, lecz ja byłam uszczypliwą, jak to i teraz ma miejsce, chociaż daleko mniej. Przebaczyłeś mi pan, nieprawdaż?
 I podała mi rękę, którą przycisnąłem do ust.
 — Tak, to prawda — ciągnęła dalej Małgorzata. — Wyobraźcie sobie, że mam brzydki zwyczaj żenowania ludzi, których widzę po raz pierwszy. To jest bardzo głupie. Mój doktór mówi, że to ztąd pochodzi, iż jestem nerwowa i zawsze cierpiąca, proszę wierzyć memu doktorowi.
 — Lecz zdaje się, że jesteś pani zdrowa.
 — O, byłam bardzo chora.
 — Wiem o tem.
 — Kto panu powiedział?
 — Wszyscy wiedzieli o tem, przychodziłem często dowiadywać się o stan zdrowia pani i z radością usłyszałem o polepszeniu.
 — Nie oddano mi nigdy biletu pańskiego.
 — Nie zostawiałem go nigdy.
 — Jakto, więc to pan byłeś owym młodym człowiekiem, który codzień przychodził dowiadywać się moje zdrowie a który nigdy nie chciał powiedzieć swego nazwiska?...
 — Tak — to ja pani.
 — A to pan nietylko jesteś zapominającym urazy, ale nawet wspaniałomyślnym; panbyś tego nie zrobił, hrabio, — dodała, zwracając się do pana N., rzuciwszy na mnie wzrokiem, przy pomocy którego, kobiety uzupełniają swoją opinię o mężczyźnie.
 — Znam panią dopiero od dwóch miesięcy — odrzekł hrabia.