Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/242

 — Najlepszym z przyjaciół i najniebezpieczniejszym z wrogów.
 — Czybyś pan nie miał ochoty się z nim spotkać?
 — Ani trochę...“
 Zaledwie wymówił te słowa, dał się słyszeć turkot kabrjoletu wjeżdżającego w dziedziniec; wysiadł zeń Hudson, w towarzystwie jednej z najpiękniejszych kobiet w okolicy. „Spotkasz go pan i bez ochoty, rzekła pani: oto właśnie on.“ Pani zamku i Ryszard spieszą naprzeciw damy i księdza proboszcza. Panie ściskają się: Hudson, zbliżając się do Ryszarda i poznając go, wykrzykuje: „Ejże, to ty, drogi Ryszardzie? chciałeś mnie zgubić, ale przebaczam ci; ty wzajem przebacz mi wizytę w Châtelet i nie myślmy o tem więcej.
 — Przyznaj, księże proboszczu, że okazałeś się wielkim łajdakiem.
 — Być może.
 — Że, gdyby się było stało wedle sprawiedliwości, wizyta w Châtelet należała się nie mnie, ale tobie.
 — Być może... Toteż, sądzę, iż niebezpieczeństwu w jakiem się wówczas znalazłem, zawdzięczam obecną zmianę obyczajów. Ach, drogi Ryszardzie, ileż mi to dało do myślenia i jakżeż się odmieniłem!
 — Dama, z którą ojciec przyjechał, jest urocza.
 — Nie mam już oczu na te powaby.
 — Co za kibić!
 — To mi się stało zupełnie obojętne.
 — Co za okrągłości!
 — Prędzej czy później woli się człowiek wyrzec przyjemności, której zażywa jakoby na szczycie