Strona:Król Lir (William Shakespeare) 103.jpg

O tych domowych, prywatnych niechęciach,
Nie pora mówić teraz.

Ks. Albanii. Zasięgnijmyż
Nasamprzód rady starych wojowników,
Jakiby obrać tryb działań.

Edmund. Za chwilę
Będę w namiocie Waszych Wysokości.

Regana. Siostro, wszak idziesz z nami?

Goneryla. Nie.

Regana. Pójdź, proszę;
Wypada, abyś była z nami razem.

Goneryla (do siebie). Aha, wiem, o co idzie. — (Głośno). Dobrze, pójdę.
 (Edgar przebrany wchodzi).

Edgar (do ks. Albanii). Nie pogardzacie li, Panie, rozmową
Z biednym człowiekiem, to mię wysłuchajcie.

Ks. Albanii (do odchodzących). Zaraz ja przyjdę. (Do Edgara). Mów.

(Edmund, Regana, Goneryla, rotmistrze i żołnierze wychodzą).

Edgar. Rozpieczętujcie
Ten list przed bitwą; jeśli zwyciężycie,
Każcie oddawcę jego trąbą przyzwać.
Choć moja postać gminna i nikczemna,
Mogę jednakże stawić zapaśnika,
Zdolnego stwierdzić to, co tu podane.
Jeśli przegracie, Panie, rola Wasza
Na tym tu świecie skończy się tem samem
I usną wszelkie knowania. Bogdajby
Fortuna chciała was kochać!

Ks. Albanii. Zaczekaj,
Aż list przeczytam.

Edgar. Nie wolno mi, Panie.
Gdy przyjdzie pora, każcie heroldowi
Ozwać się tylko, a wnet się ukażę.

Ks. Albanii. Dobrze więc, bywaj zdrów, przejrzę to pismo.
 (Edgar wychodzi. — Edmund powraca).

Edmund. Już nieprzyjaciel przed nami: milordzie,
Spraw swoje wojsko. Oto obliczenie
Ich sił, z dokładnych powzięte wywiadów;
Ale na waszym pośpiechu, milordzie,
Wiele zależy.

Ks. Albanii. Będę na czas gotów.
 (Wychodzi).