Strona:Król Lir (William Shakespeare) 084.jpg

Ks. Albanii. Widoczna, że wy tam jesteście w górze,
Sędziowie, którzy ziemskie nasze zbrodnie
Szybko umiecie karać. — Biedny Gloster!
Obojeż oczu stracił?

Goniec. Tak, milordzie.
List ten wymaga śpiesznej odpowiedzi;
Jest on od siostry miledy.

Goneryla (do siebie). Po części
Kontentam z tego; skoro ona jednak
Jest teraz wdową, a przy niej mój Gloster,
Cała budowa mojej wyobraźni
Mogłaby łatwo runąć i przywalić
Me nienawistne życie. Z drugiej strony
Nie tak trapiącą jest ta wieść. — Przeczytam
I dam odpowiedź.
 (Wychodzi).

Ks. Albanii. Gdzież był syn jego, gdy go oślepiali?

Goniec. Pojechał z twoją małżonką, milordzie.

Ks. Albanii. Niema go tutaj.

Goniec. Tak, Łaskawy Panie;
Wracającego stąd spotkałem właśnie.

Ks. Albanii. Czy wie on o tym barbarzyńskim czynie?

Goniec. Wie, Miłościwy Panie. — On to świadczył
Przeciwko ojcu i unikał zamku
Umyślnie, aby ukaraniu jego
Dać bieg swobodny.

Ks. Albanii. Ja żyję, Glosterze,
Bym ci zawdzięczył twą wierność królowi
I wzrok twój pomścił. — Pójdź, mój przyjacielu,
Powiedz mi, jeśli jeszcze wiesz co więcej.
 (Wychodzą).

SCENA III. Obóz francuski w poblizkości Dowru. (Wchodzi Kent i jeden z rycerzy).

Kent. Nie wiesz, rycerzu, co było powodem,
Że król francuski tak nagle odjechał?

Rycerz. Jakiś interes, państwa dotyczący,
Nie załatwiony a który dopiero
Przyszedł mu na myśl po wylądowaniu.