Strona:Juliusz Verne - Wśród lodów polarnych (1932).pdf/92

 Zwierzęta nie ustąpiły z zajmowanego stanowiska, przechodziły one z jednego miejsca na drugie i mruczały.
 Widocznie jednak w końcu straciły cierpliwość bo poczęły rozrzucać nagromadzone poprzednio bryły lodu.
 — Widocznie pragną dostać się do nas, mówił doktór.
 Nareszcie Clawbonny wsunął się do miejsca gdzie miała być założona mina i polecił rozszerzyć przestrzeń na całą wysokość i szerokość pochyłości. Wkrótce pokrywała już ją tylko cienka powłoka lodu, którą trzeba było podeprzeć aby się nie zawaliła.
 Słupek oparty na granitowej ziemi, służył za podporę. U szczytu umieszczono lisa, a u dołu przywiązano długi sznur, ciągnący się do składu z prochem.
 Towarzysze doktora spełniali jego rozkazy, nie rozumiejąc ich.
 Oto przynęta, rzekł on, wskazując na zabitego lisa.
 Do słupka zatoczono beczkę zawierającą około centnara prochu.
 — A to jest mina.
 — Abyśmy tylko razem z nimi nie wylecieli w powietrze, rzekł Hatterąs.
 — Nie wylecimy, jesteśmy znacznie oddaleni od miejsca wybuchu, przytem dom nasz jest mocny.