Strona:Juliusz Verne-Podróż Naokoło Księżyca.djvu/067

 Kapitan, jako praktyk, na wszystkie wyćwiczony trudności, począł cyfry z nadzwyczajną stawiać szybkością. Dzielenia i mnożenia tylko mu migały pod palcami. Cyfry wypełniały wszystkie miejsca na białej karcie. Barbicane pracę jego śledził wzrokiem, a Michał Ardan ściskał tymczasem głowę obiema rękami, czując że go napada migrena.
 — No i cóż? zapytał Barbicane, po kilku minutach milczenia.
 — Rachunek gotowy, odpowiedział Nicholl: v zero to jest szybkość pocisku przy wyjściu z atmosfery dla dojścia do punktu równego przyciągania, musiało wynosić...
 — Wiele? spytał Barbicane.
 — Musiało wynosić 11,051 metrów, w pierwszej sekundzie.
 — Co! krzyknął Barbicane podskakując; mówisz że?...
 — Mówię 11,051 metrów.
 — Przekleństwo! wołał prezes rozpaczliwie.
 — Co ci jest? pytał Michał Ardan bardzo zdziwiony.
 — Co mi jest? Lecz jeśli w tej chwili szybkość już zmniejszyła się o jednę trzecią w skutek tarcia, to szybkość początkowa musiała być...
 — 16,576 metrów, odpowiedział Nicholl.