Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/274

—   266   —

 — Cóż wtedy robicie?
 — Wa-hima rzucać dużo oszczepów, aż lew jak jeż. Wtedy go wyciągnąć z dołu i zjeść. Lew dobry.
 I wedle swego zwyczaju pogładził się po żołądku.
 Stasiowi niebardzo podobał się ten sposób polowania, więc począł wypytywać, jaka inna zwierzyna znajduje się w kraju Wa-hima, i rozmawiali dalej o antylopach, strusiach, żyrafach i nosorożcach dopóty, dopóki do uszu ich nie doszedł szum wodospadu.
 — Co to? — zawołał Staś — rzeka przed nami i wodospad?
 Kali pokiwał głową na znak, że widocznie tak jest.
 I przez czas jakiś jechali bardziej sporym krokiem, nasłuchując szumu, który stawał się coraz wyraźniejszym.
 — Wodospad! — powtórzył zaciekawiony Staś.
 Lecz zaledwie minęli jeden i drugi zakręt, gdy nagle przeszkoda do nieprzebycia zatamowała im dalszą drogę.
 Nel, którą poprzednio uśpił ruch koński, rozbudziła się zaraz.
 — Czy już stajemy na nocleg? — zapytała.
 — Nie, ale patrz! — odpowiedział Staś — skała zamyka wąwóz.
 — To cóż zrobimy?
 — Przecisnąć się obok niej niepodobna, bo tu ciasno, więc trzeba się będzie trochę wrócić, wydostać się na górę i objechać przeszkodę, ale do wieczora je-