ryery — przedliterackiej. Jako wychowanek petersburskich szkół wojskowych, w bardzo młodym wieku został kapitanem inżynieryi i w tej randze długi czas przebywał na Kaukazie. Porzuciwszy służbę wojskową, przyjechał do Galicyi i tu pracował jako inżynier, a zarazem dziennikarz, poduczywszy się wprzód dobrze polszczyzny, której od dziecka prawie nie miał w użyciu. Od lat piętnastu jest wyłącznie dziennikarzem, pisze przeglądy polityczne, będące w prasie galicyjskiej fenomenalnem zjawiskiem, dzięki nieposzlakowanej czystości języka i jest zakamieniałym konserwatystą. Stary kawaler, ubiera się niewykwintnie, żyje z zegarkową systematycznością, mieszka tuż nad redakcyą swojego organu w willi, z której tarcza herbu „Samson“ spogląda groźnie na resztę ulicy Sykstuskiej. Napisał kilka powieści, interesujących głównie egzotycznem tłem kaukaskiem i zalecających się świetnym językiem („Dido, ostatni książe Swanecyi“, „Zela“ i inne). Najnowsza powieść, również kaukaska, pt. „Wiarusy“ jest parafrazą pierwszej powieści historycznej Sienkiewicza tak dalece, iż w kostyumach ormiańskich i gruzińskich poznajemy niemal wszystkie postaci sienkiewiczowskie: Skrzetuskiego, Zagłobę, Podbipiętę, Kurcewiczównę. Jest nawet coś w guście oblężenia Zbaraża. Po-
