Ni chwila złudzeń ulotna,
Ani ta gwiazda samotna
Drżąca w błękitów otchłani,
Któréj me źwiérzam tęsknoty;
Ani nadziei sen złoty,
Sam nawet uśmiéch twój pani!
Tyle nie maią uroku,
I nie tak silnie zniewolą,
Jak ta, zesłana niedolą,
Łza cnoty w piękném twém oku.
Niebo mgłą smutków cię kryje,
Lecz nie opuszcza w złym losie;
Bo niebo słyszym w twym głosie,
Niebo w spójrzeniu twém żyje.
Ach! jeśli Boga stworzenie
Szczérém westchnieniem porusza;
Niech dzisiaj cała ma dusza
Zmieni się w jedno westchnienie!
Tekst lub tłumaczenie polskie tego autora (tłumacza) jest własnością publiczną (public domain), ponieważ prawa autorskie do tekstów wygasły (expired copyright).
