Przesadą dziwną zda się komu może Przezemnie, z głębi serca, mej dziewczynie Składana wielka cześć, — i że z niej czynię Najdoskonalsze w świecie dzieło Boże.
Ja zaś, przeciwnie, smucę się i trwożę, Że jeszcze nie dość wielbię w niej Boginię — A kto tej wierze obcy, ten jedynie Raz niech ją ujrzy, a wnet wyzna szczerze:
Że cześć jej zdolna strudzić najognistsze Równie wymowy jak poezyi Mistrze, Bo język ziemski, gdy się tylko sili
