W świetlanych blaskach Przedwiecznego Pana Ta, której chwała w świat przezemnie dzwoni.
Serce mi tęschne z piersi zbiegło do niej Wabione przez nią! Teraz— cóż za zmiana! Jakże swawolnie przez nią jest deptana Murawa, szkląca od łez moich toni!
Ona tam chodzi, i tam chodząc rzecze: — Do mnie! o! do mnie! Gdzie ty smutny człecze, Połykający łzy twe i nadzieje? —
Ona się ze mnie do rozpuku śmieje! Ona mi serce żywcem w lód zanurza! O błogie, chłodne, uśmiechnięte wzgórza! —
