Amor i błogi traf zrządziły społem, Że gdym raz wziął jej rękawiczkę białą, W nadmiarze szczęścia, już mi się wydało, Że sobie niby rączkę Laury wziąłem.
I kiedy wspomnę: żem ten skarb z mozołem Zdobywszy, mógł się cieszyć nim tak mało — Gniewem na siebie dreszcz mi wstrząsa ciało, I w ziemię patrzę z licem nie wesołem!
Bom był powinien bronić jej z zapałem. Lub udać, głupstwem zbrojąc się zuchwałem, Że nie wiem, czyli mieć ją nazad życzą?
Albo przynajmniej uciec z mą zdobyczą — By raz ukarać rączkę tę zbrodniczą Którą już tyle razy opłakałem! —
