W tej cichej w niebie i na ziemi porze Gdy zwierzę wszelkie ujął sen głęboki. Gdy Wóz gwiaździsty bystrych kół zatoki Zniża w zwierciadłem wygładzone morze —
Ja czuwam, dumam, tęschnię, ja się trwożę, Lgnąc, w walce z sobą, w słodkich mąk uroki Zbolały, gniewny, z źrzenic czarnookiej W burzę mych myśli wabiąc światła Boże.
Tak z jednych źródeł, i w tę samą porę, Słodycz i gorycz na mój pokarm biorę, I dłoń mi jedna śmierć i życie dawa.
