Z których nie jedno, choć miłośnie kona, Ślady jej pięknych stóp zachowujecie!
Gąszcze, wiejące tkliwą woń po świecie — Fiołki, rozkoszą zbladłe u jej łona — Cieniste gaje, gdzie jest jej ochrona, Gdy z nieba słońce złote strzały miecie!
I ty krynico toni jak najgładszej, W której gdy ona w swoje wdzięki patrzy. Od nich jaśniejesz jak od bla«ku wiosny —
Jakżem wam wszystkim Laury mej zazdrosny! O! niechby nawet mchem obrosłe skały Miłością moją, tak jak ja pałały! —
