Do jakiejś zalotnej damy, usiłującej, jak się zdaje odciągnąć go od Laury.
Ilekroć brzmią mi z twoich ust słodycze, Jakiemi Miłość drużbę swą kołysze, Chuć, najchłodniejsze zdolna towarzysze Płomieniem zająć, krasi mi oblicze.
Lecz w tem — zjawisko Pani mej dziewicze Jest przy mnie, błogą niosąc z sobą ciszę Jak nie raz było, o! i głos jej słyszę — I serca tętna westchnieniami liczę
Na wiatr ma włosy — twarz jej od promieni Rajskich, uśmiechem się i łaską mieni — I serce ze mnie jakby swoje bierze
Nie — w mowie na to niema, powiem szczerze Słów dość — i ludzie wiedzcie to zdumieni, Że nawet próżno kusić się w tej mierze!—
