Encyklopedia Muzyczna PWM/Bacewicz Grażyna
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Encyklopedia Muzyczna PWM |
| Wydawca | Polskie Wydawnictwo Muzyczna |
| Data wyd. | 1979-2012 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Bacewicz Grażyna, zam. Biernacka, *5 II 1909 (nie 5 V 1913) Łódź, †17 I 1969 Warszawa, pol. kompozytorka i skrzypaczka. Początkowo kształciła się w zakresie gry na skrz. i fort. oraz teorii muz. w Konserwatorium Muz. H. Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi. Nast. studiowała w Państw. Konserwatorium Muz. w Warszawie (komp. u K. Sikorskiego, skrz. u J. Jarzębskiego, fort. u J. Turczyńskiego). 1932 uzyskała 2 dyplomy: z gry na skrz. i z komp. Studia uzupełniała w Paryżu pod kier. N. Boulanger (komp.) oraz A. Toureta i K. Flescha (skrz.). Wkrótce zaczęła odnosić sukcesy jako kompozytorka (pierwsze nagrody) i skrzypaczka (1935 pierwsze wyróżnienie na I Międzynarod. Konkursie Skrzypcowym im. H. Wieniawskiego). Występowała w Polsce i za granicą; przed II wojną świat. odbyła liczne podróże artyst. do Francji, Hiszpanii i krajów bałtyckich, po II wojnie do Belgii, Czechosłowacji, ZSRR, Rumunii, na Węgry i ponownie do Francji (1946 w Paryżu wykonała I Koncert skrzypcowy K. Szymanowskiego pod dyr. P. Kleckiego). Jej grę cechowały: nieskazitelnie czysta intonacja, precyzja rytmiczna oraz wyczucie formy utworu i jego stylu, niezawodna pamięć muzyczna, inteligencja i finezja interpretacji, a także łatwość techniczna. Wykonywała publicznie nie tylko swoje utwory skrz., ale niekiedy i fort. (m. in. II Sonatę). W latach 50-ych rzuciła karierę estradową i poświęciła się głównie komponowaniu. Zajmowała się także pedagogiką: 1934/35 i 1945/46 wykładała harm., kontrap. i solfeż oraz prowadziła klasę skrz. w konserw. w Łodzi, od 1966 aż do śmierci prowadziła klasę komp. w PWSM w Warszawie. Brała czynny udział w życiu organizacyjno-muzycznym, m. in. zasiadając w jury pol. i zagr. konkursów wykonawczych i kompozytorskich (Poznań, Paryż, Moskwa, Liège, Neapol, Budapeszt); od 1962 aż do śmierci pełniła też funkcję wiceprezesa ZKP. Odrębnym nurtem twórczości B. były prace lit.; pozostawiła kilka powieści i nowel w rękopisie, tomik opowiadań Znak szczególny (Wwa 1970, 21974), żart scen. Jerzyki albo nie jestem ptakiem (wyst. TV 26 XI 1968). B. uzyskała szereg wysokich nagród w kraju i za granicą. Za całokształt działalności otrzymała Nagrodę Muz. m. Warszawy (1949) oraz nagrodę ZKP (1960). Była laureatką Nagród Państw. III i II st. (1952, 1956). Została odznaczona Orderem Sztandaru Pracy II kl. (1949) i I kl. (1959), Krzyżem Kawal. (1953) i Krzyżem Komand. (1955) Orderu Odrodz. Polski i in.
Dodatkowe informacje o autorach i źródle znajdują się na stronie dyskusji.