Biblia Wujka (1923)/Drugi List do Koryntian 7

Biblia Wujka
Nowy Testament - Drugi List do Koryntian

1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13

[1066]

ROZDZIAŁ VII.

 Okazuje Paweł święty, jaką miłość ma ku Koryntom, a jako z poprawienia żywota ich był wesół, będąc w wielkich frasunkach: a jako wiele dobrego uczynił smutek, który mieli z listu jego.

Mając tedy, najmilejsi! te obietnice, oczyszczajmyż się od wszelakiéj zmazy ciała i ducha, wykonywając poświęcenie w bojaźni Bożéj.

² Przyjmijcie nas. Żadnegośmy [1067]nie ukrzywdzili, żadnegośmy nie skazili, żadnegośmy nie oszukali.

³ Nie ku potępieniu naszemu mówię; bośmy przedtem powiedzieli, iż w sercach naszych jesteście, żebyśmy spół umarli, i spół żyli.

⁴ Mam wielką ufność u was, mam wielką pochwałę z was, pełenem pociechy, nader obfituję weselem w każdem utrapieniu naszem.

⁵ Albowiem i gdyśmy przyszli do Macedonii, ciało nasze żadnego odpoczynienia nie miało, aleśmy ucierpieli wszelkie utrapienie: zewnątrz walki, a wewnątrz strachy.

⁶ Ale który cieszy uniżone, pocieszył nas, Bóg, przyjściem Tytusowem.

⁷ A nie tylko przyjściem jego, ale téż pociechą, którą ucieszony jest z was, oznajmując nam chęć waszę, płacz wasz, wasze za mię zastawiania, tak żem się więcéj weselił.

⁸ Iż chociam was zasmucił w liście, nie żal mi, a chociażbym téż żałował, widząc, iż on list (chociaż na godzinę) zasmucił was:

⁹ Teraz raduję się, nie iżeście się zasmucili, ale iżeście się zasmucili ku^[1] pokucie; albowiem byliście zasmuceni wedle Boga, żebyście w niwczem nie szkodowali z nas.

¹⁰ Bo smutek, który jest wedle Boga, pokutę^[2] ku zbawieniu nieodmienną sprawuje; lecz smutek świecki śmierć sprawuje. ^[3]

¹¹ Albowiem oto to samo, żeście wedle Boga byli zasmuceni, jako wielką pilność w was sprawuje: owszem obronę, owszem zagniewanie, owszem bojaźń, owszem pragnienie, owszem żarliwość, owszem pomstę: we wszystkiem stawiliście się, abyście byli niepokalanymi w sprawie.

¹² A tak chociażem do was pisał, nie dlatego, który krzywdę uczynił, ani dlatego, który cierpiał; ale żeby się pokazało pilne staranie nasze, które mamy o was przed Bogiem.

¹³ Dlategośmy się ucieszyli. A w naszem pocieszeniu, tem więcéjeśmy się radowali z wesela Tytusowego, iż ochłodzon jest duch jego od was wszystkich,

¹⁴ I jeźlim u niego z was się w czem przechwalał, nie zawstydziłem się; ale jakośmy wam wszystko w prawdzie mówili, tak téż przechwalanie nasze, które było przed Tytusem, prawdą się stało.

¹⁵ A wnętrzności jego obficiéj są ku wam, gdy wspomina na posłuszeństwo wszystkich was, jakoście go z bojaźnią i ze drżeniem przyjęli.

¹⁶ Raduję się, iż wam we wszystkiem dufam.

1. t. j. dosłownie: ale iżeście się zasmucili ku upamiętaniu.
2. t. j. dosłownie: upamiętanie ku zbawieniu nieodmiennie sprawuje.
3. 1.Piotr. 2, 19.